And here we go...

Howdy folks!

Pfoe en dan waren we klaar voor de reis, moesten we nog vroeg op: om 5:30 wel te verstaan! Snel snel snel alles klaar hebben en hup karren maar naar Schiphol. Na het afscheid nemen van Anno ( :( :( :( ) was ik wel wat verdrietig, maar ik kreeg al snel wat afleiding van de ouders en de hele zooi aan mensen die hier rondlopen! Echt grappig om dat hier eens te zien. Zo zie je maar dat allerlei kledij werelderfgoed is geworden, maar dat iemand uit een bepaald land nog steeds heel typisch eruit kan zien.
Zo zat een afro-amerikaans stelletje tegenover ons uit de States. Beiden zagen er netjes uit, maar de man sprong er uit: in pak, hoedje op en een snorretje. En dan van die semi-louche ringen en kettingen om. Hij zou zo uit de tijdmachine kunnen lopen! :D
Naast mams zat ook nog een Nederlander waar we mee aan de praat raakten. Hij deed iets van werktuigbouwkunde, electronica en nog iets wat nog het meest leek op robotica. Nu ging ie naar de States om aan een wedstrijd mee te doen. Klonk allemaal heel gaaf, maar het was een beetje awkward dat ie "Tot zo" zei terwijl ie naar een andere gate liep. We hebben hem toch maar snel nog even tot ziens en veel succes gewenst, want wij moesten naar Chicago en hij naar Newark.

Eerste Indrukken

Dus maar in rij naar Chicago. Onze uiteindelijke bestemming van vandaag was Denver, door in Chicago over te stappen. Het ging allemaal langzamer dan verwacht.

Toen we eindelijk het vliegtuig in mochten, gingen we een lange vlucht van rond de 7 uur tegemoet. Dat duurde echt laaaaaaaaaaaaang. Het positieve was wel dat ik zo moe was dat ik voor het eerst in slaap viel tijdens een vlucht. :) Het duurde lang voordat we boven Amerika vlogen, want we gingen via Canada naar Chicago. Daarboven zag ik vanuit het raampje dat de dorpjes en straten verdacht veel lijken op het patroon uit een bekend videospel dat ik ooit speelde: Sim City! (zie foto) Echt waar, het is precies zo uit het spel. En ik maar denken dat het gebrekkig inzicht was van de spelmakers. Maar de stratenpatronen zijn echt zo. Lijkt me saai en voorspelbaar, maar we zullen dat nog moeten bekijken!

Onze steward was trouwend Larry, een afro-amerikaan met een epische baard die nogal nors overkwam. Vooral op het begin met "Who does this child belong to?" over een kind dat in het gangpad aan het rondrennen was, klonk vrij ergerlijk. Maar uiteindelijk viel het wel mee. Hij keek je nog weleens diep aan door zijn bril maar was wel behulpzaam. Totdat ie een paar rijen achter ons de restanten van iemand lunch over een ander persoon heen ketste. Ouch Larry! Ik zelf zat achter mijn ouders, naast een ietwat uitgebluste Amerikaan. Je weet wel, een te wijde overhemd die totaal niet staat en een simpele lichtblauwe jeans. Verder had ie echt een legerkapsel, kort met voor een kuifje. Hij was wel aan het grijzen. Ik had niet echt zin om met hem te praten, dus bleef het 7 uur lang stil.

In Chicago moesten we eerst door de check waar we onze duimafdrukken en foto moesten maken. Het ging zo traag dat we bang waren dat we onze vlucht zouden missen. Ik had horrorverhalen gehoord dat de douane je opwacht met drugshonden (mechelse herders) en dat maakte me een beetje nerveus. Echter bleek er maar één hond rond te lopen: Becky de Beagle! Het bleek dat je geen fruit mee mocht nemen, zo had Becky een stel met baby achter ons te grazen gepakt. Ik had besloten om onze peer toch maar op te offeren zonder dat we gepakt waren. De douanebeamte was blij om deze eerlijkheid, maar Becky vond het niet genoeg. Desondanks dat ik Becky's werk had gedaan, bleef die hond maar tegen me op springen. >_>

Afijn, vervolgens moesten we de bagage ophalen en opnieuw inchecken. Dat ging vrij vlug, hetzij wel chaotisch. Daarna moesten we door de douane. En die was wél streng. Geen jas of schoenen aan, en elke tas werd grondig gecheckt door de röntgenscans.

Blegh, waren we daar eindelijk doorheen, bleek dat onze vlucht vertraging had. Het onweerde op dat moment in Chicago, waardoor vliegtuigen niet opstegen. Resultaat: meer dan 2 uur vertraging voor ons! Dat was echt balen... Daardoor konden we later in Denver geen boodschappen meer doen. Dat moet morgen maar dan.

Vanaf Denver Airport hebben we nog net kunnen genieten van de zonsondergang (zie foto). Vervolgens namen we een transferbus naar de autodealer, waar we onze auto voor de rondreis hebben opgehaald. Het is een mooie Ford, en volgens Gerard rijdt ie lekker. De bank achter zit ook lekker. ;)

Nu zijn we moe en hebben we gegeten in het hotel. De plannen zijn doorgenomen: morgen trekken we een stuk richting de Rocky Mountains, het nationale park daarvan en Lake Granby! Ik ben er klaar voor, in ieder geval. :)

Liefs,
Michiel