What does an Indian eat?

Howdy folks!

***Wat misschien wat mensen opgemerkt hebben, is dat er we een verstekeling mee hebben. Het is beer! (zie profielfoto) Dit koddig ding gaat lekker mee langs alle tripjes als onze mascotte, en mag af en toe op de foto (zie foto van beer!) Vandaar dat ie ook bij de auteurs staat!***

We hebben weer veel gezien de afgelopen twee dagen! Van het zien van sporen van de kolonisten tot het afdalen in een grot en het indrukwekkende verhaal van een Oglala Lakota Indiaan, we zijn weer heel wat ervaringen rijker.

Gisteren waren we uit Cheyenne vertrokken om richting Hot Springs te trekken. Op de rit maakten we kennis met de route die kolonisten gebruikten om naar Californië (voor goud), Utah (Salt Lake City ~ mormonen) of Oregon te gaan (boerenlanden). We bezochten eerst de Trail Ridge ruts, een plek waar de zwaar beladen wagens sporen hebben achter gelaten in het gesteente. De ontberingen waren groot: ziekte, storm, regen, bizons (die dwars door je wagen heen renden), Indianen etc etc. Je moet het er maar voor over hebben.
Hierna hebben we Register Cliff bezocht, waar kolonisten die net de rivier Platte overgestoken hadden, in een muur hun naam zetten, zodat mensen wisten dat ze het hadden overleefd (en wie niet). Allemaal leuk en zo, maar nu begon de pret pas echt: door de onherbergzame bossen en Rockies.

Daarna gingen we nog langs fort Laramie, één van de bekendste forten uit die tijd die de kolonisten moesten beschermen. Het is niet een fort soort je zou denken uit westerns. Het is gewoon een open plek met gebouwen waar soldaten huisden. Vrouwen die de was deden voor soldaten, verdienden $1 per maand. Diegenen die dat deden voor single onderofficieren kregen $3 p/m en voor getrouwde officieren $6 p/m. Tja, je kon daar toch niet zo veel kopen.

Deze plekken waren zeker een mooie introductie in de geschiedenis van de kolonisten en de betrekkingen tussen de kolonisten met de Native Americans. Toen we Hot Springs bereikt hadden, hadden we in ieder geval geen heetwaterbron binnen handbereik. Wel een restaurant: Wooly's. Uit de naam blijkt maar weer dat je een vacht van een wollige mammoet nodig hebt om te overleven. De airco stond op IJstijd en Gerard's biertje werd door de kou op de bon gerekend als pitcher ($15 en niet $4). Brr, chille tent.

***Even een kanttekening over de hotels. Ze variëren nogal van kwaliteit. In Hot Springs was het Super8 motel onder de maat. Echter zijn de meeste hotels wel prima. Als je een "adjoining room" hebt, zit je naast de ander. Vaak heb je dan in de kamer twee deuren tussen de kamers, zodat je makkelijk naar elkaars kamer kan lopen. Daarnaast zijn de badkamers wat anders. De WC's zijn van dwergenformaat waarbij je afvraagt hoe de gemiddelde obesitas Amerikaan daarop kan landen. Als je warm water wil in de douche, is er vaak maar één stand: het maximale hier-wordt-je-bakkes-wakker-van.

Vandaag waren we naar de Hot Springs Mammoth historic site, een museum precies op de plaats waar 61 mammoet fossielen zijn gevonden. We kregen een rondleiding bij de afgraving. Ze zijn gestorven doordat ze zijn gevallen in een soort put met drijfzand. Opmerkelijk is dat het allemaal mannetjes zijn. De meeste mammoeten zijn Amerikaanse mammoeten, die 14 ft (4,67 m) hoog kunnen worden (!) (zie foto). Ter vergelijking: een Afrikaanse olifant kan onder het hoofd van deze reus staan en hem nog niet aanraken.

Na deze indrukwekkende put-des-doods gingen we door naar Wind Cave, wast op na 30 min was gevonden. Maar de afslag was te laat aangegeven, waardoor we er eerst voorbij reden. >_> Maar net daarvoor was het moment dan toch daar waar ik op hoopte. Het magische "zijn het nou gewoon koeien of toch bizons op dat grasveld?" moment. Maximaal inzoomen (ook digitaal), 65 mijl rijdende auto, een raam met tegenlicht maakte het er niet makkelijk op, maar op de foto is toch duidelijk een kudde van ongeveer 10 bizons met twee jongen te zien! Yay! De kudde was wel 150m ver weg en we konden niet stoppen op deze snelweg.

Opmerkelijk met veel wilde dieren is dat ze niet heel schuw zijn van auto's. Al meerdere keren heb ik dieren vlakbij dorpen of snelwegen gezien waarvan ik dacht dat ze schuwer zouden zijn. Kalkoenen, herten, eekhoorns en nu ook bizons. Apart! :)

Bij Wind Cave kregen we (alweer) een tour. De naam komt omdat de hoed van één van de ontdekkers er af werd geblazen toen ie in de grot keek. Indianen kenden de grot al, en gebruikten het als weervoorspeller. De grot heeft namelijk maar één ingang. Als buiten de druk hoog is, dan blaast wind de grot in (want daar blijft de druk relatief constant). Als het buiten een lage drukgebied is (regen & storm), blaast juist de wind de grot uit. Op die manier wisten indianen of het binnen afzienbare tijd ging regenen of niet.
De gehele grot is 142 mijl lang (224 km), als je alles langs elkaar zou leggen in één lange lijn. De grot is staat bekend om de 'boxwork' (zie foto) en 'popcorn' rotsformaties. Daarnaast is het nog steeds niet volledig ontdekt, sinds het in 1881 is ontdekt. Wetenschappers schatten dat nog geen 5% is ontdekt (!).

Vervolgens gingen we in een gezellig restaurant lunchen in het plaatsje Custer. Daar kreeg ik zomaar een gratis 'refill' Pepsi en Gerard een gratis koffie. Superchill en leuk aangekleed tentje!

Toen we doorreden, kwamen we ineens langs Crazy Horse monument, een vergelijkbaar symbool als Mt Rushmore (wat in de buurt ligt). We besloten om er meteen heen te gaan, in plaats van over een paar dagen pas volgens de planning. Het was het echt waard!
Niet zozeer om het monument zelf, wat sinds 1948 in de maak is, maar alleen het hoofd af is. Maar dan wel om de indianendans van Denny (zie foto) en zijn verhaal over de (Oglala Lakota) indianen, dezelfde stam waar Crazy Horse bij hoorde. Hij vertelde sympathiek, doch ook met humor, zijn verhaal over zijn voorvaderen en hoe hij de dansen had geleerd. Vandaag was een speciale dag, want het is 14 jaar geleden dat ie niet meer aan de drank zat (iets wat problematisch is bij indianen tegenwoordig).
Hij vertelde ook over de vragen die hij soms krijgt, zoals: "What do Indians eat?" Of: "Do you live in a tipi?"
Ik zat op het begin met tranen in mijn ogen. Wat een tragisch verhaal is het eigenlijk. Ik kan, omdat ik mezelf kwijt raakte in emotie, niet goed uitleggen wat ie nou precies heeft verteld. Gelukkig hebben we de video nog (bedankt Gerard).

Nu zitten we een paar dagen in Rapid City. Morgen gaan we naar Wounded Knee en de Badlands!

Dat was het voor nu peeps! I'll keep you posted!

Liefs,
Michiel